De laatste dagen

Dag 17

Na een heerlijke overnachting in een luxueus hotel vertrokken we voor de laatste etappes naar Albenga. In totaal was het volgens de GPS nog zo'n 140 km, maar ik zag al dat er in deze etappe een rare kink zat. Ik dacht nog dat ik iets fouts had ingegeven. Later bleek dat we een tunneltje tegenkwamen en als je de GPS als wandelaar instelt gaat hij daar niet doorheen en zo was onze eingenlijk route veel korter.

Wij zaten in de klim van het Langhe gebergte en zoals Benjaminse in de route zegt. Je krijgt de stijging naar 800 meter in verschillende gangen opgedient. Nou laat ik het zo zeggen alle gangen vielen behoorlijk zwaar. Totdat je op de bergkam terecht kwam waar je een kilometer of 30 overheen bleef rijden. Waarna een felle afdaling volgde. Eigenlijk liep de route via nog een kleine pas, maar we hadden er even geen zin meer in. We hebben een kruisje geslagen en de grote weg naar beneden genomen met een tunnel van ongeveer 1 km lengte. Laat ik het zo zeggen, de kans op vergassing in een italiaanse tunnel is groter dan in een zwitserse. Na de afdaling gingen we heel langzaam langs een rivier stijgen naar Calizzano. Deze weg steeg nooit meer dan een 2% en was vooral voor John erg zwaar. Hij houdt niet zo van vals plat stijgen en ik rijdt daar heerlijk op. In het begin zei hij nog "Ach met regelmatig aflossen gaat het wel lukken"Nou ik weet niet wat regelmatig aflossen was, maar van de 30 km heb ik ongeveer 25 km voorop gereden. 

Op een gegeven moment stonden er grote stopborden en blokken op de weg en was er nieuw aangelegde weg die er afsloeg en wij maar namen. Nou toen kwamen we langs deze aardverschuiving. Ja de weg ligt eronder. Ik neem nu de borden met vallend gesteente toch wat serieuzer.

In Calizzano besloten we een hotel te nemen, want de hemel trok weer dicht toen we het woordt tent noemden. Volgens de beschrijving zaten er meer dan 6. Nou wij zijn blijkbaar niet zo goed, want wij hebben er maar een kunnen vinden en hebben die ook gelijk genomen. Het leek wel of we in een bejaardentehuis terecht kwamen. De gemiddelde leeftijd was ongeveer 80 van de rest van de gasten. De fietsen mochten in een garage en wij kregen een kamer in de uiterste hoek van het gebouw op de derde verdieping gelukkig wel met lift. Toen we 's avonds gingen eten kwamen we erachter waar de stalplaats was voor rollators en wel op de eerste verdieping, er stonden er een stuk of 10 bij elkaar.

Het eten was lachen gieren brullen. Op een gegeven moment dachten we dat ze bleven komen. Eerst een groot bord vol antipasti, daarna gnochi met paddenstoelen en pasta met paddenstoelen. Dan nog het hoofdgerecht eerst gehaktbrood met sperziebonen en daarna nog gestoofde schenkel met aardappels en daarna nog een toetje wat uit 3 gerechten bestond. We gingen met de buikjes rond gegeten naar bed.

Het was al met al een zware dag van 75 km met 1050 hoogtemeters.

Dag 18

De dag begon met een slecht ontbijt. Het brood was niet lekker en zelfs de croissantjes waren niet lekker. Alleen de koffie was natuurlijk weer goed. Daarna vroeg vertrokken naar Albenga, want met nog 40 km gingen we dat zeker halen. De weg klom nog wat verder langs de rivier om uiteindelijk met een echte klim bovenaan de berg te komen. Hierna volgde de mooiste afdaling die we ooit hebben gedaan, eerst slingerden we ons langs verschillende bergen. Niet al te steil naar beneden, zodat je niet de hele tijd hoefde te remmen, maar om je heen kon kijken. Op een gegeven moment kom je bij een dorpje met kasteel en hier begint de echte afdaling met lange haarspeldbochten naar beneden. je bent vlakbij de zee, maar de zee zie je niet.

Nog even in een dorpje op de afdaling wat gedronken en daarna verder. Je komt weer bij de rivier en blijft deze volgen. Ik zie een wielrenner voor mij verschijnen en kan het gewoon niet laten om hem te pakken te krijgen. Nou dat lukt met 30 km/uur licht klimmend. We hebben hem nooit meer terug gezien. Ik denk dat hij zijn fiets aan de wilgen heeft gehangen en in de greppel ligt te janken omdat hij door 2 gepakte fietsers is ingehaald waarvan de voorste ook nog een vrouw op een rose fiets was.

Iets voor twaalfen zijn we in Albenga en als ik bij de zee sta ben ik John kwijt geraakt. Ik wacht een paar minuten, maar geen John. Wat blijkt hij moest een sanitaire stop maken, belde nog wel met zijn fietsbel, maar zijn dove vrouw begreep hem verkeerd en was in al het eenrichtings verkeer mij kwijt geraakt. Het italiaanse verkeer was erg hectisch en hij nam een andere weg naar de boulevard dan mij. Gelukkig hebben we allebei een mobiel en toen de ruzie weer gesust was hebben we gevierd dat we Albenga hadden bereikt en niet meer naar Cannes gingen fietsen.

Aan het einde van mijn weg had ik camping roma ontdekt en met mijn achternaam moet je daar zeker overnachten zeker aangezien ik mij de hele week in |Italie Roma of Romano heb genoemd, want Romijn kunnen ze niet uitspreken en spellen is ook moeilijk.
Wij hebben op deze camping 2 nachten doorgebracht. Hij was volledig Italiaans met 1 nederlander en 1 fransman, dus veel met handen en voeten gepraat en wat nieuwe woorden geleerd. Ze begrepen uiteindelijk wat we hadden gedaan en iedereen wou een borreltje met ons drinken en ook wou iedereen de riemaandrijving zien en voelen.
Hierna hebben we de trein naar Ventimiglia genomen waar het even uitzoeken was of er een trein naar Nice of Cannes ging, maar gelukkig ging die en konden we eerst nog lunchen. Het italiaanse spoorwegsysteem is als de italianen zelf erg ongeorganiseerd. Ik had op zaterdag gekeken hoe laat de trein de volgende dag ging en er stond 9.39, maar toen ik de volgende dag op het station een kaartje ging halen ging hij om 9.29, maar uiteindelijk vetrokken we rond 9.35.
In Cannes het hotel opgezocht waar we eigenlijk pas de volgende dag zouden arriveren en net gedaan of we ons een dag vergist hadden. gelukkig werkte het en hadden ze nog een kamer. 's avonds nog een japanner met zijn i-pad en i-phone de weg gewezen, want hij kon zijn hotel niet vinden. Na even gekeken te hebben waar zijn hotel zat en ons hotel kwamen we erachter dat het dezelfde kant op was en op een gegeven moment onze wegen zouden scheiden. Op een gegeven moment stond er een bordje met zijn hotel en hebben we hem alleen gelaten.
De TGV en Thalys rit naar huis waren heerlijk. Eerst leek de TGV wel een stoptrein, maar toen hij op gang kwam was het weer super. Doordat we de metrokaartjes al in de TGV hadden gekocht waren we in 15 minuten Parijs door met de metro. Speelde ook wel mee dat we voorin de TGV zaten en dus bij het kopstation heel kort hoefden te lopen.