Hergensweiler-Bad Feilnbach

Dag 21 begint met een strakblauwe hemel voor het eerst deze vakantie. Het is bijna niet te geloven. Jassen doen we niet meer aan, lekker gelijk in de fietskleding.

In ons hotel zat ook een japanner en dat is toch een apart soort, zeker op de fiets. Hij kwam ’s avonds na ons aan en was wat wazig zeg maar niet verstrooid. Zijn kennis van andere talen dan japans was nihil. We konden nog net begrijpen dat hij in Munchen waarschijnlijk door andere japanners uit het vliegtuig is geduwd en als reddingsvest een fiets om zijn nek gevouwen had gekregen. Ook werd duidelijke dat hij 8 dagen onderweg was. Voor de rest heeft hij nog wat tegen ons aan lopen praten, maar of hij het zelf ook begreep wat hij heeft gezegd is voor ons ook onduidelijk. Het einde van zijn tocht kan zijn in Frankfurt of Frankrijk, dit blijft onduidelijk., waarschijnlijk ook voor hem.

De ochtend begon met wat afdalingen en klimmetjes, eindelijk de tweede dag echt in de bergen. Eindelijk begonnen we weer gelukkig te worden: mooi weer, bergjes aan de linker- en aan de rechterzijde.

Na een lange klim waar wij het moeilijk hadden, maar wielrenners ook niet vooruit kwamen, kregen we een heerlijke afdaling. Aan het eind van de afdaling zat een restaurant wat toevallig die dag open was doordat er een busreis langs kwam. Ze zeiden er wel bij dat ze daardoor alleen een kleine kaart hadden, want normaal hadden ze een rustdag.

Na de lunch kregen we nog een pittige klim en gingen we aan een afdaling beginnen. Na 10 meter hoorde ik een venijnige knal en voelde ik iets in mijn fiets. Het bleek dat ik een gebroken spaak had. Helaas konden we de spakenspanner niet vinden en moesten we op zoek naar een fietsenmaker. Dit bleek makkelijke gezegd dan gedaan als je midden op een berg zit.  Het volgende grote dorp was Obestaufen en hier zou een fietsenmaker zitten ware het niet dat het woensdagmiddag was en hij gesloten was. Gelukkig waren er wat nieuwsgierige en tevens behulpzame duitsers in het dorp die ons naar de volgende fietsenmaker stuurde. Deze bleek zo’n 10 km verderop te zitten. Deze was gelukkig wel open, maar hij raakte wel wat in paniek toen hij zag dat we een rolhofffnaaf hadden en riemaandrijving. Hij dacht dat het wiel er niet uit kon en wou het in de fiets laten zitten. Nadat John een helpend handje uitstak  was het wiel eruit en konden ze aan de slag. Spaken hadden we zelf bij ons, dus het was puur het spannen waar wij vast op liepen.  Na dik een uur en veel gepruts ging het hulpje de band al op pompen, maar die moet je er zonder lucht in terug stoppen dus hij kon de lucht er weer uit laten lopen. Hierna hebben ze met zijn drieen het wiel terug geplaatst en hadden ze toch nog mijn kleine dunne vingertjes nodig om de rohloffnaaf weer vast te maken.

Doordat de actie toch wat langer had geduurd dan gedacht besloten we Immenstadt te overnachten en niet in Rettenberg. De volgende dag bleek dit een hele goede keuze. In het boekje stond een adres voor een cafe-conditorei en het was inmiddels koektijd, dus ben ik zonder overleg daarheen gereden. Gelukkig zat er een hotel om de hoek wat John voor ons heeft besproken. We zaten wel weer bij een busreis deze keer allemaal Engelsen.

59 km

Dag 22 begon erg leuk met het ontbijt. Engelsen hebben rare gewoontes, ze drinken thee, nou beter gezegd ze zuipen thee. Niet per liters, maar per gallons dus staat er bij ieder ontbijt buffet een grote warm waterketel. Nu zit hier altijd wel genoeg in, maar met een bus engelsen kunnen ze die gerust 3 keer opnieuw vullen, want ze blijven maar thee nemen. Daarna pakte er een appel voor in de bus  waarna de rest de complete fruitschaal en opmaak van het buffet leegroofde van appels en sinaasappels. Het enige wat overbleef was de ongeschilde ananas, want ook de ongeschilde kiwi’s en geschilde ananaspartjes gingen mee.

Hierna was het tijd voor ons om te vertrekken. In ons profiel zag ik dat we een hele lange zware klim gingen krijgen en Rettenberg had halverwege gelegen waardoor je nog geen eens infiets kilometers had gehad. Nu hadden we een kilometer of 2 vlak voor we weer de hoogte in gingen. Aan het eind van de klim zat het hoogste punt van de hele route. Dit lag op 990 meter bij het gehucht Haag. Hierna hadden we een lekkere afdaling in het volgende dorp moest ik nog even in de remmen, want je mocht er maar 30 en ik reed ietsiepietsie harder J. De rest van de route liep heerlijk op en af met niet super heet weer, maar gewoon een lekker temperatuurtje.

Even buiten Fussen  hadden we nog een discussie of we nog naar de koningsslotten zouden gaan of niet. Dit betekende weer wat klimmen en er reden bussen af en aan. Na rijp beraad besloten we dit niet te doen en links af te buigen naar Swangau. Waar we in hotel post alsnog een schitterend uitzicht hadden op beiden slotten. Op een gegeven moment stond ik even bij de informatie te wachten op John toen ik uit mijn ooghoek een koe zag lopen midden in het dorp, gevolgd door nog een koe en nog een en een boer op de fiets. Het was een vrij drukke doorgaande weg naar Munchen waar even gezellig een hele kudde koeien over stak naar hun stal. En zag dan maar tegen de koe dat zijn licht op rood staat en moet stoppen. Het is al duidelijk al het verkeer kon in de remmen en de kudde stak vrolijk over.

60 km

Dag 23 begin weer met een goed ontbijt. Met al die hotels is dat wel makkelijk en reuzehandig. Jekomt tenminste geen vitamientjes tekort.

Inmiddels hadden we op het internet gelezen dat er hier en daar in de komende route stukken waren afgesloten vanwege het hoge water. Na Swangau zou al vrij snel het eerste gedeelte komen. Toen we er aankwamen was het bord opzij geplaatst en bleek het fietspad goed begaanbaar te zijn. Het leek alleen net of je door Waterland fietste vanwege dat de beek wel erg hoog stond.

Ook op de onverharde delen met klimmen en afdalen kon je goed zien en voelen dat het natuurwater hier aardig wat schade had aangericht. Op een gegeven moment moesten we een riviertje over steken, waarschijnlijk in de zomer een heel lieflijk beekje, maar nu best een aardig breed riviertje. Helaas miste er een brug. Gelukkig kwamen er net 2 mountainbikers van de andere kant en die wilden graag helpen. John deed zijn eigen fiets en de 2 mannen gingen mijn fiets doen en mij er ook nog over helpen. Uiteindelijk liep ik een natte sok op en was ik verder veilig aan de overkant met van steen naar steen stappen. Na nog een paar kilometer kwamen we nog zo’n stroompje tegen. Hier lagen alleen geen stenen en dit was meer een betonneplaat, dus helaas 2 natte voeten.

Nadat we bij Ohlstadt weer op het verharde gedeelte kwamen konden we lekker door rijden en dat hebben we gedaan tot Kochel am See, zelfs hadden we een stukje weg dat eens niet tegen de rivier in liep maar stroomafwaarts de rivier volgde. In Kochwl am See gingen we op zoek naar een goedkope slaapplaats en die vonden we bij de boer. Een hele mooie boederij uit 1400 met een vriendelijke boerin. ’s Avonds hadden ze in het dorp een Beierse grillavond en daar hebben we heerlijk genoten.

69 km

Dag 24 begon met een lekker boers ontbijt voor ons aan de late kant, want de boerin moest eerst nog het vee verzorgen. Hierna begon een vreselijk slopende dag. We begonnen met een onverhard pad  door de overs van de Kochelsee. Helaas waren deze paden wat overstroomd geweest waardoor ze in heel slechte staat waren. Aan het eind kwamen we bij een schitterend klooster.

In Bad Tolz zijn we eerst langs de informatie gegaan om te vragen of het pad weer berijdbaar was tussen Bad Tolz en Marienstein. Dit bleek zo te zijn. Hierna gingen we op weg. Ik keek er al niet naar uit, want er stond ons een hele zware klim te wachten en dan ook nog onverhard en met sporen van overstromingen. Deze angst bleek gegrond te zijn en het werd een vreselijke klim met hier en daar ook nog water. Als cadeautje kregen we ook nog aan het eind een stuk verharde weg met een klim van rond de 15 tot 20%. Ik heb hem helemaal geklommen op de fiets, want ik redde het lopend ook niet zo zwaar was hij. John had zelfs moeite om lopend boven te komen. Bovenop zat een golfbaan en er liep een vreselijk slecht beklinkerd pad naar beneden vrij steil. Na ongeveer 500 meter werd het weer verhard en kronkelde we naar beneden naar Gmund. Hier kregen we na een korte pauze weer een klim van 18% voor onze kiezen en inmiddels met die bloedhitte en in de zon was het kwartje bij ons beiden meer dan op. Dus besloten we het laatste stuk onverharde steile klim niet te doen, maar de routevariant te nemen via de drukke weg naar Hausham waar we een hele mooie gasthof vonden. Het was niet te ontkennen dat de eigenaar fan van Bayern Munchen was aangezien aan elk raam een vlag hing en hij zelfs spiegelbeschermers had op zijn auto van Bayern Munchen.

55km

Dag 25 begon met een zonnetje met wat sluierbewolking, maar wel weer warm. We klommen licht naar boven langs een woeste rivier die ook weer vrij hoog stond. Hierna kwamen we bij de Schliersee die zo hoog stond dat je natte voeten op de bankjes kreeg en je de bungalow op het water alleen met een duikdiploma kon bereiken.

Na nog wat vriendelijke klimmetjes kwamen we bij een superafdaling, in 3 km ongeveer 300 tot 400 meter naar beneden. Degene die naar boven kwamen hadden het erg zwaar dat was aan hun gezichten af te lezen. We misten de afslag en doken zo het plaatsje Au in. Gelukkig konden we makkelijk weer op de route komen en daalden we af naar Bad Feilnach waar een heus dorpsfeest aan de gang was. Ieder half uur reed er een bus weg met een muziekband en kwam er een aan en dit de hele dag door. Vanwege het wer besloten we hier te overnachten, want rond een uur of twee verwachtten ze onweer e zware regen. Dit was niet overdreven en gelukkig hadden wij al een slaapplaats.