De route van dit jaar

Dit jaar gaan wij fietsen van Vesoul naar Bayonne via de groene weg naar de middellandse zee en met hieraan vast de Katharen-Baskenroute.

2014 Maastricht-Vesoul

In 2014 ga ik eerst een week alleen fietsen. Dit omdatJohn gelukkig weer werk heeft en niet vrij kan krijgen daardoor en ik alle tijd van de wereld heb.

Inmiddels al 5 heerlijke fietsdagen achter de rug met heerlijk weer op één dag na met wat minder weer. Inmiddels ben ik in Noord-Frankrijk iets ten noord-oosten van Metz in een simpel, maar fijn hotel met restaurant en dat is toch wel handig. Ik had ook een chambre d'hotes over nog 20 kilometer kunnen nemen, maar daar zat geen restaurant in de buurt en dan wordt het honger lijden.

De eerste dag zijn we vanuit Oost-Maarland vertrokken waar we de auto hebben geparkeerd. Pluspunt de auto stond redelijk veilig. Nadeel het klimmen begon direct. De eerste klimmen gingen redelijk. Ik moest wel erg wennen aan de zwaardere fiets. Doordat ik later alleen verder ga heb ik de tent ook nog op mijn fiets en dat scheelt toch best. Nu na 5 dagen ben ik helemaal gewend en deert geen enkele helling mij meer.

Één van de hellingen was wel heel erg. Al het asfalt miste aan de kant waar wij omhoog moesten. Het was meer gat en scheur dan weg en ook nog rond de 7% omhoog. Ik ben op een gegeven moment maar gaan lopen dat ging iets beter dan dat gestuiter en gemanouvreer en ik moest voorzichtig zijn van mijn collega's, dus af en toe luister ik weleens. Gelukkig kwam John naar beneden gelopen en heeft hij de fiets ook nog een stukje omhoog geduwd. Een laat ontbijt hadden we bij de monnikken van Val Dieu. Monnikken en wat kwam er uit d luidsprekers, totaal onverwacht en dat op Hemelvaart, DJ Tiesto. Die monnikken van tegenwoordig. Later liepen we langs de kapel en daar kwam gelukkig wel kerkelijke muziek vandaan.

Tijdens de lunch hebben we een heerlijk bord pasta weggewerkt, dat schijnt zo te moeten als je fietst, maar mij was het toch net een te zware maaltijd en daarna was het klimmen helemaal een hel. In Jalhay gingen we op zoek naar een slaapplaats en dat kostte even moeite. Genoeg bordjes, maar de eerste dag weer frans was best moeilijk. Uiteindelijk de ober gevraagd hoever het was en 300 meter om de hoek zat wat, maar toen John er heen liep bleek het dicht. Ik zat ondertussen in de bar met de GPS te spelen en zag dat er twee dingen moesten zijn. Toen John dan ook terug kwam bleek hij er maar één gevonden te hebben. Uiteindelijk er toch heen gefietst en gevonden. Ze bleken nog een kamer te hebben en zowaar op de begane grond. Een ruime kamer met ook nog een zitkamer. 's avonds konden we er eten en dat was nog eens een goden maaltijd. Zeker het toetje van John peperkoek, appel en warme kaas mmmmm.

Na een heerlijke nacht met goede bedden, hadden we een heerlijk ontbijt en hierna gingen we vrolijk op weg met de laatste dag samen fietsen. Het weer liet heel wat te wensen over. Het was koud en het was niet geheel droog. Weer wat hele mooie klimmen langs Spa. Veel fietsers op de weg vooral wielrenners. Eventjes de col de rosier beklommen en volgens iemand was dit de col waar Cancellara de tour de france stillegde vanwege alle valpartijen.

Hierna een heerlijke afdaling en aan de voet zat een heerlijk restaurant. Helaas moesten we hierna weer hard aan de gang, want het klimmen was nog niet over. Op een gegeven moment viel er een schroef van de gopro op de grond tijdens het afdalen, maar niet meer terug te vinden. Vreselijk balen, maar ja wat kan je er op dat moment aan doen.

Aan het eind van de afdaling zat een B and B, maar helaas zat hij vol. Ze ging gelijk een camping in de buurt bellen en gelukkig konden we daar terecht. Het was van een nederlands eigenaar die er al weer 27 jaar zat. 's avonds konden we patat eten met iets erbij en 's morgens had ze nog wel een half broodje in de vriezer. De volgende ochtend aten we dat op met dunne plakjes Mars. Mmmm echt heerlijk. Daarna scheidden onze wegen elkaar. John ging links, wat betekende terug naar huis en ik ging rechts mijn route verder vervolgens. Dit bleek voor mij vals plat omhoog en dat stopte niet, maar werd zelfs erger toen ook hier de weg weer heel slecht werd. Hele stukken ontbraken en weer een en al scheur. Hobbel de hobbel. Na 22 kilometer vond ik eindelijk een 

supermarkt om wat voor onderweg te kopen, want het ging niet beter worden qua faciliteiten die dag. Na eerst een bakje verse aardbeien weggewerkt te hebben kon ik er  weer tegen. Na de volgende klim een lekker broodje weggewerk en weer een klim later wat yoghurtjes. Inmiddels waren er nog 2 vakantiefietsers bij mij aangekomen, maar ik zag ze pas weer op de camping terug. 

Aan het eind van een lange zware dag kwam ik op een mooie camping uit, waar je ook nog kon kanoën of abseilen. Dit was zo gezellig dat ik hier ben gebleven en mijn tentje heb neergezet. Later kwamen er nog 9 andere vakantiefietsers bij met allemaal verschillende einddoelen. Blijkbaar is het gewoon als je als man alleen fietst, maar als vrouw is dat heel apart en stoer. Ik krijg daardoor zeer veel aanspraak, soms iets te veel naar mijn zin. Ik wil best af en toe een moment voor mezelf.

De volgende dag vertrok ik als eerste om half negen, dit vooral om bij de kantine lekker te ontbijten en mijn lunch te halen. Nee ik liet me niet nog een keer verrassen met niks te vinden onderweg. Dit bleek later een goede zet te zijn. Op zondag lijkt Luxemburg vrij uitgestorven. Alle restaurants zijn bijna dicht. 

Bij Bourci reed ik fout. Ik ging op een fietspad cq oude spoorlijn richting Bastenaken, dat was niet fout,maar het bleek dat de route over een viaduct op een beper een viaduct ging over de spoorlijn en ik had geen zin om terug te fietsen, maar ik wist dat ik bij Bastenaken een oude spoorlijn naar Wiltz kon pakken

. Zo gezegd zo gedaan, wel zeven kilometeromgefietst. In Wiltz heb ik een echte trein genomen naar Ettelbrück waar ik per ongeluk tegen het verkeer reed en in het Frans werd uitgekafferd. Was alleen niet onder de indruk.

In Mersh wou ik iets te slapen vinden, maar het hotel was pas om 18.00 uur open en ik was er al om 16.00 uur. Toen heb ik nog een keer de trein gepakt naar Luxemburg stad en hier heb ik een hotel genomen wat John on-line voor had gereserveerd. Een ibis vlakbij het station. In de buurt heb ik ook heerlijk gegeten en het toetje is de taart van de foto. Heerlijk!

Na een heerlijke nacht de volgende morgen vroeg opgestaan en richting Frankrijk vertrokken. Poeh even een afdaling van 18% over kinderkopjes om op de route te komen. Veel remmen en voorzichtig bij de drempels die ze er ook maar in hadden gelegd.. Daarna heerlijk langs de Alzette gefietst. Ik wou in 

Herdage nog kijken of die mensen uit Beverwijk en Castricum nog steeds op de camping stonden. Hier stonden ze 2 jaar terug toen wij daar overnachtte. Ben toch maar door gefietst. Hierna glooi je Luxemburg uit en met een forse klim ben je opeens in Frankrijk en je ziet het alleen aan de naambordjes, die zien er net wat anders uit. Voor de rest heb je het niet in de gaten. Hoewel ik me nu bedenk dat de drempels en de uithangborden qua soort bier ook wat veranderen. Bofferding is weg en een andere verschijnt hoewel ik even niet weet welke.

Hierna verder geglooid tot ik bij een bakkertje kwam. Ik dacht laat ik eens iets kleins eten tussen de middag. Nou na 20 minuten wachten was ik er klaar mee. Er was een groep van 6 nederlandse wielrenners geland en die hadden een grote bestelling en de bakkersvrouw moest daar blij mee zijn, want ze waren een grote klant. Één zat op te scheppen dat hij heel goed Frans kon, dat moest hij wel kunnen want hij had bij een internationale handelsonderneming gewerkt. Bla die bla die bla. Toen ze probeerde duidelijk te maken dat de ham op was en ze nog wel salami hadden, begreep hij er niks van, dus ik moest alleen lachen.

Daarna doorgereden en gehoopt iets te vinden en ik had geluk. Een leuk restaurantje met allemaal werklui, dus met het eten zat het wel goed. Het bleek dan ook heerlijk te zijn ;-) Hierna verder geglooid tot Kendange sur Canner waar ik een hotelkamer heb genomen.

Ik heb er weer vijf daagjes op zitten. De eerste dag lekker van Kedang-sur-Canner naar Château Sallins gefietst in schitterend weer. Strak blauwe lucht tot de lunch, daarna werd het flink bewolkt en het laatste uurtje kreeg ik fikse druppels over mij heen. Maar echt na werd de weg er niet van. De dag was flink glooiend met een aantal flinke beklimmingen waar ik nu en dan flink moeite mee had. En ach lopen kan toch best wel nu en dan.

Ik ben begonnen met de route naar Venetië van Benjaminse en daarna weer overgaan op de groene route aangezien mij het onduidelijk was of ik op de route van Benjaminse veel slaapgelegenheden zou tegen komen. Helaas betekende dat wel zo ie zo 83 kilometer fietsen om iets tegen te komen. En dat met alleen maar klimmen en dalen dan wordt dat een zware route. Gelukkig had ik heerlijk geslapen.

Na een voor Franse begrippen uitgebreid ontbijt ging ik op pad. De eerste heuvel bood zichzelf al vrij snel aan, maar ik had hem ook vrij snel veroverd. Daarna volgde de volgende en de volgende enzovoort, enzovoort. Ik was vrij vroeg om te lunchen. Het was nog voor twaalfen, maar na een rondje door het dorp zag ik meer mensen naar binnen gaan en kon ik ook met een gerust hard naar binnen. Heerlijk eten voor een aangenaam prijsje. Ik was precies op tijd, want een half uurtje later zat het hele eettentje barstens vol. Hierna ging het licht stijgend omhoog.  Na een tijdje begon het weer wat heftiger te stijgen, maar wij sloegen ons er door heer. Na een tijdje kwam er een wielrenner naast mij staan. Bleek een Nederlander uit Twente en hij reed de groene weg en een kameraad van hem reed er in een camper achteraan en zo had hij een lekker bed en geen bagage mee en kon hij flink veel kilometers maken.  Ik heb een flink stuk met hem meegefietst tot het weer echt ging klimmen met meer dan 8% toen heb ik hem in de steek gelaten.

Inmiddels ging het iets betrekken, maar ik hoopte dat het droog bleef. Helaas was dat niet zo. Er kwam even een flink buitje, maar kort over mij heen. Raakte er nog geen eens echt nat van. Alleen kwamen de druppels behoorlijk hard aan. Dit gebeurde allemaal op een landweggetje. Het landweggetje gebruikten ze ook om het gras dat ze hadden gemaaid op te schudden, dus op een gegeven moment werd een groot deel van de weg ingenomen door een rij gras wat lag te drogen. Een paar fietsers voor mij vonden dit blijkbaar eng, want die gingen er heel langzaam langs. Na dit landweggetje kwam er weer eens zo’n lekkere klim van dik 10%, maar ik sloeg me erdoor heen. Hierna glooiden we richting Chateau Salins waar een hotel was.

Je hebt hotels en hotels. Nou dit was een typisch frans hotel. Zwaar verouderd met een versleten houten trap naar de kamers die echt aan alle kanten doorzakte. De kamer was muffig en het bed keihard. De fiets mocht binnen staan in de gang voor de keuken. Later kwamen er ook nog twee wandelaars en twee andere fietsers. Het avondeten was lekker. Later hoorde ik van andere Nederlanders dat ze het niet hadden aangedurfd om er te eten.  Door het harde bed had ik wel erg slecht geslapen en hier een rustdag houden was ik echt niet van plan. Het was ’s morgens nog droog toen ik vertrok.

Na een uurtje viel er hier en daar een druppel en op een gegeven moment begon het pijpenstelen te regenen. Schitterende uitzichten beloofde het boekje mij, maar ik zag helemaal niks, zeker niks wat op de Vogezen leek. Afdalingen zouden met droog weer schitterend zijn geweest. Nu waren ze amper te doen door de stortregen. Op een gegeven moment ben ik in een schuur gaan schuilen, want het ging er te heftig aan toe. Ik heb nog wel naar de boer gezwaaid toen ik weer vertrok. Wat ik verder de hele weg heb gezien zijn koeien, hazen en herten, maar ja die praten niet terug en al met al was het een zware en eenzame dag.

In Lunéville vond ik gelukkig heel snel een hotel en had ik een he

le mooie kamer met stortdouche, maar hij moest nog schoongemaakt worden. Nu had ik nog niet geluncht en was het al tegen twee uur, maar gelukkig mocht ik er nog eten. Aan het eind van mijn lunch lag er een plasje water op de grond, was de bank vochtig en de servet doorweekt. Het eten was heerlijk en deed mij erg goed. Ik had gelijk voor twee nachten geboekt, want ik was ook toe aan een rustdag.

Een rustdag moet je niet in je eentje doen. Poeh wat is dat erg, een goed moment om je eenzaam te voelen. Gelukkig kwam ik met de lunch twee fietsers tegen die ik ook al in België had ontmoet en hebben we heerlijk gegeten. Verder naar een potje Jeu de boules in het park van het kasteel gekeken. Dat is serieuze business met rolmaten en al.

Het hotel had een uitstekend ontbijt en gelukkig kon ik er al vroeg terecht, dus naar mijn rustdag ging ik al om zeven uur ontbijten en had ik een lange dag voor de boeg met heel veel klimmen. Om acht uur zat ik al op de fiets, want het zou heet gaan worden. Glooiend ging ik naar Charmes waar we twee jaar terug ook waren geweest. Ik kwam hier al om half elf aan, dus te vroeg voor de lunch of al te stoppen naar 36 km. Eerst even een stop in een café om iets te drinken en daarna ben ik de bakker in gelopen en heb hier een sandwich en wat te drinken gehaald.

Om een uur of twaalf heb ik mijn tafeltje en stoeltje uitgeklapt onderweg en heb ik heerlijk geluncht. Er werd door de fransen vrolijk naar mij gezwaaid, want ja fransen doen dit ook dat hebben we wel in TGV’s en zo gezien. Lunch is heilig voor ze.

Rond een uur of drie kwam ik eindelijk een restaurant en bar tegen, maar ja met mijn geluk vaart niemand wel en ze waren gesloten. De bar ging om vier uur pas weer open. Ik had me er zo op verheugd, maar helaas. Hierna klommen we weer vrolijk verder van dorp naar dorp. Dat was vandaag opvallend zodra je een dorp zag liggen, wist je dat er naar toen moest klimmen en vaak behoorlijk steil ook nog. Na 86 kilometer kwam ik aan bij de camping in Darney. Een hele mooi municipal camping. Op dit moment was alleen de bovenweide open, maar per 1 juli gaat de rest van de camping ook open inclusief het zwembad. Als het zwembad nu wel open was geweest (met 32 graden vond ik dat een waanzinnig idee) was ik er met fietskleding ingedoken zo verlangde ik ernaar, maar ja met mijn geluk is hij natuurlijk dicht.

Ik kwam op de camping weer dezelfde fietsers als van de lunch van de vorige dag weer tegen, maar goed ook, want alleen op de camping had ik toch wel heel eng gevonden. We waren de enigste twee tentjes op de camping en er stond nog een auto met een nederlandse vrouw. Het sanitair van de camping was schitterend en ook goed onderhouden. De douch heerlijk warm en met een losse douchekop, heerlijk!. Op 500 meter zat er een intermarché en het avondeten was dan ook snel geregeld. We lagen weer vroeg in bed en waren ook weer vroeg wakker. Maar ja om om zes uur al te gaan inpakken leek mij voor mijn medekampeerders minder, dus toch nog maar een uurtje wakker gelegen.

Om half negen zat ik weer op de fiets. Althans ik deed een goede poging. Ik dacht nog “Is dit wel verstandig”, maar ja eigenwijs als ik ben luister ik ook niet naar mezelf J. De fiets stond namelijk iets hoger dan mijzelf en ja met een tent achterop moet je dan flink hoog zwaaien met je been om erover te komen. Verder zat er nog wat was achterop om te drogen, dus moest ik nog hoger en ja ik ben vrouw en het minder gewend, dus jullie raden de afloop vast al. Voet blijft haken achter de was. Ik kreeg hem ook niet meer terug. Fiets kwam naar mij toe vallen en wij eindigden samen op de grond onder een Ohoh van mij. Ruud en Jolanda, de andere fietsers, kwamen aangerend om mij te redden en ik kon alleen maar lachen. Ik ben toen maar op de weg opgestapt en dat ging wel goed. Wel 3 blauwe plekken erbij op mijn benen, maar dat was het.

 Het zou wederom een hete dag worden en wederom met weinig gelegenheden onderweg. Ik wou naar Scey om daar op de camping te gaan staan. Eten was er weer niet te vinden onderweg en alle klimmen lagen op de eerste 8 kilometer na allemaal vol in de zon. Die eerste klim was dan wel heel erg mooi door het bos en daarna een afdaling van zes kilometer door het bos en niet te steil waardoor hij heerlijk liep en je niet hoefde te remmen. De rest van de rit was zeer zwaar met een en al klim en heel heet weer. Na 60 kilometer kwam ik aan op de camping en onderweg was ik weer niks tegengekomen op een barretje na waar ik mij even verwend heb met een cola. Eten hadden zij helaas vandaag niet. Bij de camping zat een restaurant maar ik kon niks te eten meer krijgen, kwam net te laat. Een frisse cola kon nog net.

Na een kwartier tot een half uur kwamen Ruud en Jolanda ook aan. Gelukkig hadden twee fietsers die ik tegen kwam en op de terugweg waren doorgegeven dat de camping bij Scey dicht was en dat slapen in Port sur Saone beter was. Zij hadden de dag ervoor voor een dichte camping gestaan, maar voor hun was het 15 kilometer extra voor ons zou het 30 kilometer extra zijn. De camping stond in het route boekje als fantastisch sanitair beschreven. Nou laten wij het zo zeggen dat zal even geleden zijn geweest. Bij het douchen moest je de knop vast blijven houden anders had je na 5 seconden al geen water meer, maar het water was dan wel weer warm.

Om half zeven barstte het lawaai los. Het jeugdelftal van geen idee welke club speelde tegen een andere club en laat ik het zo zeggen de aanmoedigingen waren duidelijk. Waar we achter kwamen was dat alle landen liedjes hebben op dezelfde wijsjes. Wat ze zongen weet ik niet, maar “de uil zat in de olmen” kwam langs met een Franse tekst. Blauw-wit won uiteindelijk, maar of dat een thuisploeg was. Geen idee!

’s Avonds in het restaurant bij de camping gegeten met Ruud en Jolanda en daarna gewacht tot de zon onderging, want tot die tijd was het echt te warm in de tent. Na een warme zweterige nacht en nog wat ge-sms met John kwam ik erachter dat het de hele week zo ging blijven en dat zag ik echt niet meer zitten.  Toen ik vroeg of John mij op wou komen halen, vertrok hij direct na eerst een luxe hotel geboekt te hebben in Vesoul, 17 kilometer fietsen vanaf de camping. Wat me vooral nekte de afgelopen dagen was het gebrek aan eten en drinken. Dit nog een week volhouden ging ik echt niet redden.

Eerst ging ik afscheid nemen van Ruud en Jolanda en hun succes wensen en daarna ging ik op weg naar de bakker en daarna naar Vesoul. Eindelijk een iets groter dorp, dus was er iets te krijgen. De bakker was zeer druk. Hierna lekker voor de bakker mijn broodje opgegeten en gekeken naar die rare Fransen. De bakker was aan een drukke straat en op een gegeven moment stonden ze driedubbel geparkeerd om naar de bakker te gaan. Kortom al het verkeer stond stil in de straat.

Hierna gingen we met een klim het dorp uit, weer van die leuke akkerbouw en dus weer eens geen schaduw. Maar gelukkig wist ik dat het einde in zicht was.  Na een lekkere afdaling kwam er nog een veel steilere klim en hierna een vreselijk steile afdaling , 20 tot 25%. Opeens kwam er een auto uit een oprit, maar gelukkig zag zij mij op tijd, want ik kon dat echt niet bij remmen.  Het was een heel mooi dorp waar ik door ging hoewel een beetje vergane glorie. Hierna kwam ik een Voie Verte (vroegere spoorweg die omgebouwd is tot fietspad) tegen en aangezien die de juiste kant op ging heb ik die gevolgd. Toen hij stopte heb ik mij door woonwijken heen geslingerd en kwam ik via een park in Vesoul aan.

Rond elf uur was ik in Vesoul en ik kon niet eerder dan om twee uur in het hotel terecht, dus dat werd een barretje en restaurant vinden wat nog lastig bleek. Dat barretje vond ik, maar na een uur ging die ook dicht. Na drie rondjes door de stad vond ik met veel moeite ergens verstopt een Roemeens restaurantje met heerlijk eten. Om twee uur was ik bij het hotel, maar helaas hing er een blaadje dat ze door omstandigheden tot zeven uur gesloten waren. Ik heb mijn stoeltje toen maar in de schaduw uitgeklapt en ben lekker in een nieuw boek begonnen. Na drie uur lezen was ik halverwege en stond John opeens voor mijn neus.

De volgende dag gingen wij weer naar huis en zoals altijd met een klap. Ik haalde de fiets uit de kelder van het hotel. Keek op naar de medewerkster en stootte mijn hoofd op de trap Hierdoor raakte ik uit evenwicht en viel met fiets en al van de trap. Gelukkig heb ik er alleen een geschaafde ellenboog en een berg blauwe plekken aan overgehouden.

Lees meer: http://www.judithenjohnopweg.nl/news/a2014-deel-1-van-de-groene-route/

Nieuwe website

Wij zijn langzaam een nieuwe website aan het opbouwen. Jullie kunnen ons vinden op http://www.judithenjohnopweg.nl/

Fietsen in Utrecht en Noord-Holland

Dit weekend hebben we een mooie fietstocht van 168 km gemaakt. 

Vrijdag vertrokken we met de trein naar Amsterdam waar we bij de Vakantiefietser een nieuw zadel voor John hebben gehaald. Tijdens de vakantie op dag 3 ging het al mis. Het was een krap hekje wat we moesten nemen en ik bedacht halverwege dat ik beter af kon stappen. Dat ging goed, maar John zat vlak achter mij en had niet op tijd zijn SPD los, waardoor zijn fiets viel en precies met zijn zadel tegen het hekje. Zadel stuk, maar gelukkig kon ik het weer terug in het frame krijgen en met wat Duck tape was het voorlopig gemaakt. Helaas was het zadel wel iets scheef geraakt. Maar een lang verhaal kort gemaakt, hij had wel een nieuw zadel nodig. Van Hoorn naar Amsterdam heb ik al wel vaak genoeg gefietst, dus hebben we lekker de trein genomen.

John heeft zijn eigen zadel erop gezet, want het was heel druk bij de Vakantiefietser en ik heb lekker boekjes van Bikeline zitten kijken of er nog iets tussen zat voor een route volgend jaar. Ik heb wel wat ideetjes opgedaan, maar daar horen jullie later nog wel over. Ik heb erg veel zin om weer in Italië te fietsen en John ook wel, dus grote kans dat we daar wel gaan komen.

Om een uur of elf vertrokken we richting Amstelveen. Met de GPS vlogen we weer snel door Amsterdam en we hadden alle stoplichten mee. En degene die we niet mee hadden hebben we vaak gewoon genomen, want ja dat doe je toch als fietser in Amsterdam ;-) Rond lunchtijd waren we in Uithoorn en we vonden bij "Sjiek" een mooi terras aan de Amstel waar we heerlijk een hele grote hamburger naar binnen hebben gewerkt met twee heerlijke sausjes erbij. Vooral degene met, ik denk, geroosterde paprika, tomaat en peper was heerlijk. Ga ik thuis ook eens proberen. Ketchup lukte me ook al, dus dit gaat vast ook goed komen.

Hierna ging de route richting Meidrecht. De Bryton stuurt ons eigenlijk altijd door de natuur en opeens zaten we midden op het industrieterrein van Meidrecht. Ik had gewoon Meidrecht ingegeven en hij had een magazijn van Blokker als punt gekozen. Ik had eerder midden in het centrum verwacht, maar ach dit was ook wel leuk. Hierna gingen we via een voetpad een dijkje op en fietsten we langs de Vecht(?) verder naar Wilnis. In Wilnis doken we weer een woonwijk in om ergens aan de achterkant van Wilnis weer in de natuur terecht te komen. Op een gegeven moment waren we gezellig aan het kletsen, want het was rustig op het weggetje en we konden gezellig naast elkaar fietsen. Kijk ik op mijn GPS kom ik erachter dat we een afslag hebben gemist en buiten de route rijden. Gelukkig waren we er maar een paar honderd meter voorbij. Het was een fietspad door de weilanden en het was me niet opgevallen als afslag.

Hierna kwamen we aan in Breukelen waar we bij het station een lekker soft ijsje genomen. O nee, John ging gezond doen en die nam een perenwaterijsje. Toen we weg wilden rijden stond er weer iemand de fietsen te bewonderen en hebben we weer wat vragen beantwoord. Hij vond ze erg mooi. Hierna richting het Amsterdam-Rijnkanaal en die hebben we gevolgd tot aan Maarssen waar we door alle dierenwijken hebben gezigzagd waarna we over het kanaal heen zijn gegaan naar Oud-Zuilen. Hier nog wat gedronken op een terrasje en toen op weg naar de camping bij "Fort aan de Klop". Het is een camping waar alleen maar tentjes mogen staan en dat maakt het erg knus. Vlak voor de camping kreeg ik kramp in mijn hele linkerbeen en dat maakte de laatste kilometer nog even tot een kleine hel. Met 3 slagen doen als de kramp eruit was en daarna weer stoppen omdat de kramp weer terug kwam. Ik was blij dat de camping zo dichtbij was.

Op de camping zochten we een mooi plekje en gingen we onze nieuwe tent opzetten. Het is een vierpersoons tunneltent waardoor we ook bij slecht weer goed kunnen zitten. Een heel erg positief punt is dat je de achterkant helemaal open kan gooien met nog wel muggengaas ervoor en ook voor een raam hebt. Hierdoor konden we 's morgens even lekker de tent luchten. Op het Fort was een bbq-avond en gelukkig mochten we aanschuiven. Het thema was anti-plofkip en er waren dus wat gerechten met kip in de hoofdrol, maar er waren ook veel andere dingen. Helaas hadden ze geen Radler alleen een Wiekse citroen en die is naar onze mening toch iets te zuur. Er kwam nog een Brits stel bij ons staan met de tent en we hebben daar nog wat ervaringen mee uitgewisseld en ook nog wat tips waar ze de komende dagen nog konden fietsen,

We gingen vrij vroeg onder de wol. Ik was doodop en John moest maar mee. Het was toch donker en dan wordt lezen toch te moeilijk. Ik heb niet echt lekker geslapen. Op mijn ene zij kreeg ik kramp in mijn heup/been. Op mijn andere zij slapende armen en op mijn rug lag ik niet lekker. Verder was het erg licht. Die volle maan, die moeten ze afschaffen.

Wat is dat toch dat het normaal is dat mannen op ieder moment hun shirt uitdoen. Sorry mannen, maar soms kun je het beter niet doen. Zeker als je geen sixpack hebt. Een lekkere jonge hunk mag van mij best, maar als je met een bierbuik op een fiets zet, laat het dan alsjeblieft dat is prettiger voor ons vrouwen. Jullie snappen het al. Ik zag 's morgens verschillende halfnaakte mannen en sommige konden dat echt beter laten. Ook mannen op de fiets met ontbloot bovenlijf, waarom?

John ging ons ontbijt regelenbij de dichtsbijzijnde supermarkt en ik ging vast de tent leegruimen. Ik heb altijd weer ruzie met de matjes. Ik kan ze blijkbaar niet in minder dan drie keer in het hoesje krijgen. De eerste keer rollen de lucht eruit. De tweede keer rollen heb ik dan net het hoesje niet bij de hand of doe ik hem er verkeerd om in en past het ook niet. De derde keer gaat gelukkig tegenwoordig wel goed.

Na het ontbijt hebben we de tent weer ingerold en bij deze is het origami-gehalte iets minder. Hij was dan ook heel snel ingevouwen. Hierna nog even de sleutel inleveren van het hek en toen weer op weg. Vandaag volgen we het Amsterdam-Rijnkanaal van Utrecht naar Amsterdam. Beetje saai recht fietsen, maar door een windje in de rug ging het toch vrij snel en reden we gemiddeld met een snelheid van ongeveer 22 kilometer per uur. In Amsterdam gingen we via de Schellinghouterbrug naar de overkant. John vloog er weer tegenop en ik werd door een paar mensen ingehaald, maar de laatste zei al precies bovenop dat ik nu in het voordeel kwam met het gewicht van de fiets en op dat moment vloog ik iedereen weer voorbij.

Hierna ging het richting Nieuwendam waar we bij Cafe het Sluisje heerlijk roerei met zalm en toast als lunch hadden. Daarna verder richting Landsmeer en eindelijk fietste ik waar ik al altijd wil fietsen en wel in de hoek A10/A8/A7. En het was leuk fietsen alleen het klimmetje langs de A7 viel niet mee. Na ongeveer 70 km wilden de benen niet meer zo. Aan het eind nog even de Zaanse Schans over gefietst en ook nog door wat Japanneres op de foto genomen. Het zag er vast heel Hollands uit.

Hierna op zoek naar onze slaapplaats via "Vrienden op de fiets" in de Zandweg in Wormer. We werden hartelijk ontvangen met drinken en cake. We sliepen op zolder en hadden zelfs een kleine zitkamer met tv tot onze beschikking. 's avonds had ik via de Restaurantweek gereserveerd bij "De hoop op de Zwarte Walvis". Erg lekker gegeten en toen we binnen zaten goot het, maar toen we weer terug fietsten was het gelukkig weer droog.

De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt met vers gebakken brood. Na afscheid genomen te hebben ging het op weg naar huis. Ik en mijn velletje waren niet een geheel en ik was echt vrij chagarijnig. Gelukkig kan John het goed handelen, want hij had het zwaar. Er kwam de hele dag voornamelijk veel gemopper uit mij en ik had al vanaf het begin geen zin om te fietsen, maar ik heb het toch vol gehouden (en John ook). Bij 's Lands Welvaren in Schermerhorn nog lekker appeltaart en koffie op en daarna verder naar huis.

Al met al was het een geslaagd weekend.

Terugblik van de vakantie in Duitsland

Zoals jullie hebben kunnen lezen was het weer over het algemeen genomen slecht. Ons geluk was dat we 4 weken vakantie hadden. Hierdoor hebben we de eerste 2 weken slecht weer gehad en de laatste 2 weken mooi weer. Als we 3 weken hadden gehad en de eerste 2 weken waren ook zo slecht, waren we eerder naar huis gegaan. In Laufenburg hebben we nog heel goed nagedacht wat te doen vanwege het weer. We hebben toen met de gedachte gespeeld de rijn weer naar huis te volgen of richting Frankrijk te gaan, maar in Frankrijk was het weer ook niet fantastisch.

Verder zijn we eruit dat we beiden veel liever op campings staan dan in hotels, pensions, etc. Een waarom dan wel. Nou doordat je vrijheid veel groter is, zeker 's morgens. Als het heel heet wordt, kun je rustig om 7 uur vertrekken en dat is in een hotel weer moeilijk. Nu begonnen we pas iedere dag rond half negen te fietsen, maar vergeleken met de Fransen hebben de Duitsers een zeer uitgebreid en voedzaam ontbijt.

In Frankrijk zouden we een veel groter probleem hebben gehad met slecht weer, want daar heeft niet ieder stadje een gasthof, hotel of ander soort slaapgelegenheid en dat had je wel in Duitsland.

Duitsland is een zeer prettig fietsland. Wij zijn geen een keer van de fiets afgereden en er zijn heel veel vrijliggende fietspaden. Heb je een probleem dan vragen ze of ze kunnen helpen en yep Duits is veel makkelijker dan Frans of Italiaans zodat je goede en lange gesprekken kan hebben zonder problemen.

Duitsers zijn ook erg nieuwsgierig. Af en toe vond ik dat ze hun nieuwsgierigheid op een ander moment mochten uiten. Als ik in Shaffhausen een helling op fiets met een percentage van 18% en ik halverwege echt even moet stoppen en dan een Duitser gaat vragen of ik Duits spreek terwijl ik het zwart voor mijn ogen zie. En daarna vrolijk vragen gaat stellen over de rohlofnaaf en de riemaandrijving. Ja dan denk ik. Kun je dat nu niet vragen als ik weer zuurstof binnen krijg.

Bij oudere duitsers moet je roepen als je in wil halen en ze aan de kant moeten. Bij de jongere kun je gewoon bellen. Op een gegeven moment keek ik naar de haarkleur, dus ik hoopte maar dat niemand van de oudere zijn haar kleurde. Voor dat we dit door hadden, heeft John drie keer mensen aangesproken. Die gingen zeuren dat we niet hadden geroepen of te vaak hadden gebeld, want dan zijn we ongeduldig. Het was af en toe frustrerend, maar ach het was vakantie.

Ik heb deze vakantie voor het eerst pech gehad met de fiets terwijl het normaal altijd John is. Ons totaal aantal staat nu op 7 lekke banden voor John en een gebroken spaak voor mij. Helaas kostte die gebroken spaak van mij veel meer tijd dan al die lekke banden samen, maar ja wat wil je met een ex-bandenmonteur als die niet snel een band kan plakken dan snap ik dat hij ex-bandenmonteur is ;-)

Een opvallend feit vonden wij dat heel veel mountainbikers met een electrische motor rond reden. Ik vindt dat een beetje absurd feit en als het dan wat oudere mensen zouden zijn. Ja dat kan, maar ik denk dat gemiddelde leeftijd rond de 35 jaar lag.

En een compliment hoe de mensen zich door een natuurramp heen slaan. Wij hebben veel van de gebieden aangedaan, maar je merkte er weinig van op wat wegen na die er niet meer waren. Ik denk dat de meest teleurgestelde mensen nog de japanners waren die niet naar Salzburg konden omdat de snelweg dicht was.

Volgend jaar zouden we wel de midden-europa route willen fietsen van Benjaminse, maar dan beginnend in Munchen of Salzburg. Ik wil eindelijk weleens door Oostenrijk fietsen en ja Italie daar zijn wij beiden verliefd op.

Bad Feilnbach-Munchen

Dag 26 was een rustdag en aangezien we pas na 8 uur konden ontbijten hebben we de wekker om 8 uur gezet en heerlijk uitgeslapen. Wat toen we aankwamen nog een lief beekje was, was na de harde regen een woest riviertje die vreselijk naar grond rook. Dus geslapen met het raam dicht, maar wel ontzettend lekker.
Na het ontbijt langzaam langs het beekje naar beneden gelopen naar "de weg gods". Dit was het oude testament of was het nu het oude testament verteld in beelden in 7 stappen. Bad Feilnbach is een kuroord en de lucht schijnt er erg goed te zijn. Het blijkt een plek te zijn voornamelijk voor mensen die overwerkt zijn. Nou waren wij alleen maar moe van al het geklim en we hebben de fiets dan ook niet aangeraakt.
Na een dag flink ontspannen met veel lezen en kletsen met de gastvrouw waren we weer heerlijk bijgekomen.
's avonds weer om de hoek gegeten waar ze overbakken aardbeien hadden. Aardbeien met hier overheen een soort van sabayon en dan in de oven. Mmmmmm heerlijk.

Dag 27, na een heerlijk voedzaam ontbijt en gezelligheid met de gastheer en gastvrouw zijn we weer op pad gegaan, aangezien we een stukje bergop sliepen, hadden we eerst een lekker lange afdaling terug naar de rivier waarna we langzaam richting het oosten slingerden. We zagen op een gegeven moment 4 helikopters boven ons vliegen en later bleek dat hier allemaal ministers inzaten die het rampgebied bezochten en dat was vlak bij ons. Ook het meer dat het probleem had bezorgd in Rosenheim lag in de buurt en over onze hoofden vlogen ze daarheen. Overal stonden containers waar mensen de doordrengte onbruikbare spullen konden achterlaten en dat zag er behoorlijk heftig uit.
We hadden eigenlijk een stukje de chiemsee-oeverroute willen volgen, maar dat was helaas niet mogelijk doordat de Chiemsee pas net weer zover was gezakt dat scheepvaart weer mogelijk was en het fietspad pas ook net weer zichtbaar was. We hebben dus maar verder het pad gevolgd. Tussen Siegsdorf en Traunstein waren grote stukken van het pad weg geslagen door het water van de rivier en het pad was dan ook afgesloten en niet altijd hebben we geluisterd, maar nu wel. We konden helaas een heel diep gat niet ontwijken maar gelukkig kon de fiets over een heel smal pad rijden en konden wij door het gat lopen waar gelukkig geen water in stond. Het water stroomde 5 tot 10 cm onder de brug door, dus waarschijnlijk was het pas een dag weer begaanbaar.
In Traunstein vonden we met wat moeite een hotel en 's avonds zijn we de stad in gegaan om te eten. Het eten was niet vies, maar echt zo zout. Een paar slokken van John zijn bier genomen om het zout een beetje weg te spoelen.
's avonds een hotel gereserveerd aan de konigssee zodat we niet moeilijk moesten zoeken.

Dag 28 begon met een redelijk ontbijt. Hierna had John bedacht hoe we op de route konden komen en een klim konden ontwijken. Toen we weer op de route waren heb ik hem maar gezegd dat als hij nog van dat soort ideeen had, wij dat niet meer deden, want i.p.v. die ene klim hadden we er nu 3 waaronder ook die ene klim die we wilden ontwijken.
Hierna glooiden we 20 km van Traunstein naar Teissendorf en met glooien bedoel ik niet kleine glooiinkjes, maar flinke glooiingen. Erg zwaar dus. In Teissendorf maar weer eens naar de toeristeninformatie, want we konden op het internet vinden dat we grote problemen gingen krijgen door het hoog water dat hier echt flink had huis gehouden en het bleek na advies van de vvv dat we beter de trein konden nemen naar het einde. Dat hebben we dan ook maar gedaan. Op het station de automaat opgezocht en me verbaasd. Er stond een man bij de automaat en ik weet het zeker hij was er verliefd op. Hij is er 45 minuten mee bezig geweest. Ik mocht nog net tussendoor onze kaartjes kopen, maar niet zonder hem in mijn nek hijgend. Ik wist Brechtesgarden niet meer te spellen en John pakte het boekje erbij en toen ik het gespeld had heeft hij het boekje maar voor die man zijn gezicht gehouden, want hij stond echt in mijn nek te hijgen en ik werd er vrij agressief van. Zelfs het pinnen zat hij te proberen mee te kijken. Toen ik klaar was had ik nog geen fietskaartjes, maar volgens hem werden die toch niet gecontroleerd en ik werd zo'n beetje aan de kant gegooid zodat hij weer achter het apparaat kon. Ik heb hem toen maar alleen gelaten en ben de informatie op het station gaan lezen wat weer kostenbesparende tips opleverde. De volgende dag moesten we naar Munchen en ik kwam erachter dat we met een beiersticket goedkoper uit zouden zijn. 22 euro voor de eerste persoon en daarna 4 euro per persoon die verder nog met je mee rijdt tot 4 personen.
Toen ik weer bij het apparaat mocht (hij dacht dat de trein eraan kwam en had blijkbaar niet op het apparaat gezien dat hij 15 minuten vertraging had) heb ik snel nog de fietskaartjes gekocht.
Toen de trein aan kwam mochten we op een andere plek instappen, want de fietsingang was wel heel hoog en dat gingen we niet redden.
In Freilassing overgestapt en gelukkig ging dat allemaal goed. In Brechtesgarden even snel geluncht en daarna naar de Konigssee gefiets op een onverhard pad langs een rivier en ook al was het een woeste rivier het pad was goed te rijden.
En toen kwamen we aan bij het meest mooi gelegen meer wat ik tot nu toe heb gezien. Je kunt er niet omheen rijden en wil je naar het uiteinde dan moet je met een boot. Hier kun je een klooster vinden, maar daar hadden wij even geen zin in. De befaamde echo hebben we daarmee ook maar gelaten voor wat hij is. Wel even foto's gemaakt en een bier op de afloop van de reis. Hierna gingen we op weg naar het hotel en hebben we nog even een gesprek gehad met een generaal uit het Nederlandse leger (dat hij generaal was hebben we pas later opgezocht). Hij sprak ons aan en wij vertelden over onze tocht, en hij was zeer onder de indruk. Hij bleek hier vaak te zijn met militairen die een mentale training wilden. En ze hadden het ook zwaar gehad door het hoogwater wat ze net iets van dichterbij hadden mee gemaakt dan wij. Het hotel was zo zo, maar ach een nacht overleefden we hoewel het bed echt veels te kort was.

Dag 29 bracht ons terug naar het station waar de trein na een overstap ons naar Munchen zou brengen. Gelukkig liep alles goed en kunnen John en ik inmiddels perfect met de fietsen trappen afdalen en beklimmen waar geen fietsgoot is en ook geen lift. Het nadeel was dat de trap erg druk was, maar we kwamen veilig boven.
Rond half een waren we in Munchen waar we eerst gingen lunchen bij L'osteria echt een super italiaans restaurant in Munchen, dit las is later ook op het internet. Ik zag gelukkig bij de buren aan het tafeltje een pizza en het was al duidelijk dat een pizza voor 2 personen zat was. De pizza was heerlijk waarschijnlijk ook omdat ik de topping mocht kiezen, want we gingen die dag ook nog naar iets wat John graag wou en wel het BMW museum. En jullie snappen wel dat ik met 30 graden niet mee het museum in ben geweest, maar heerlijk op een terrasje heb gezeten met mijn e-reader. Aan het eind bleek John erg blij met deze beslissing, want hij had echtparen gezien waarbij de vrouw de hele tijd gapend rondliep.
Hierna nog een lange rondrit door Munchen gemaakt door de Englisch garden (vondelpark, maar dan veel groter), de dom en nog wat andere dingen. Na het avondeten waren we rond 9 uur weer op het station met een e-reader rijker, John heeft er nu ook een. Op het station eerst de e-reader van John klaar gemaakt zodat hij ook Inferno uit kon lezen en daarna de trein opgezocht.
We reden al weg met vertraging en aan het eind bleken we een uur en 45 minuten vertraging te hebben, dit ook door een flinke omreis doordat  er een boom op de rails lag. We keken 's nachts een keer naar buiten en reden de andere kant op, heel apart.

Dag 30: Na nauwelijks te hebben geslapen was ik zo ontzettend moe en ook mijn evenwichtsorgaan was danig van slag. We hebben nog 10 km gefiets totdat ik ermee stopte en we een bed and breakfast hebben opgezocht in Oosterbeek bij een pannenkoekenrestaurant. Eerst gelunchd en daarna ging het licht zo uit dat ik in het zonnetje op het terras in een stoel in slaap viel. Gelukkig was er toen nog niemand op het terras, toen ik wakker werd waren er opeens veel meer mensen ;-) De bediening had het ook gezien en die hebben gezorgd dat we snel bij de kamer konden. Op bed nog even een powernap van 2 uurtjes gedaan waarna ik in staat was om wakker bij het diner te zitten.

Dag 31 begon met het laatste heerlijke ontbijt waarna we naar Ede-Wageningen fietsen en de trein naar huis namen. Helaas wel een extra overstap doordat de trein stuk ging.

Tot hier onze reis. Na 1300 km en ongeveer 7500 hoogtemeters zijn we weer thuis.

Hergensweiler-Bad Feilnbach

Dag 21 begint met een strakblauwe hemel voor het eerst deze vakantie. Het is bijna niet te geloven. Jassen doen we niet meer aan, lekker gelijk in de fietskleding.

In ons hotel zat ook een japanner en dat is toch een apart soort, zeker op de fiets. Hij kwam ’s avonds na ons aan en was wat wazig zeg maar niet verstrooid. Zijn kennis van andere talen dan japans was nihil. We konden nog net begrijpen dat hij in Munchen waarschijnlijk door andere japanners uit het vliegtuig is geduwd en als reddingsvest een fiets om zijn nek gevouwen had gekregen. Ook werd duidelijke dat hij 8 dagen onderweg was. Voor de rest heeft hij nog wat tegen ons aan lopen praten, maar of hij het zelf ook begreep wat hij heeft gezegd is voor ons ook onduidelijk. Het einde van zijn tocht kan zijn in Frankfurt of Frankrijk, dit blijft onduidelijk., waarschijnlijk ook voor hem.

De ochtend begon met wat afdalingen en klimmetjes, eindelijk de tweede dag echt in de bergen. Eindelijk begonnen we weer gelukkig te worden: mooi weer, bergjes aan de linker- en aan de rechterzijde.

Na een lange klim waar wij het moeilijk hadden, maar wielrenners ook niet vooruit kwamen, kregen we een heerlijke afdaling. Aan het eind van de afdaling zat een restaurant wat toevallig die dag open was doordat er een busreis langs kwam. Ze zeiden er wel bij dat ze daardoor alleen een kleine kaart hadden, want normaal hadden ze een rustdag.

Na de lunch kregen we nog een pittige klim en gingen we aan een afdaling beginnen. Na 10 meter hoorde ik een venijnige knal en voelde ik iets in mijn fiets. Het bleek dat ik een gebroken spaak had. Helaas konden we de spakenspanner niet vinden en moesten we op zoek naar een fietsenmaker. Dit bleek makkelijke gezegd dan gedaan als je midden op een berg zit.  Het volgende grote dorp was Obestaufen en hier zou een fietsenmaker zitten ware het niet dat het woensdagmiddag was en hij gesloten was. Gelukkig waren er wat nieuwsgierige en tevens behulpzame duitsers in het dorp die ons naar de volgende fietsenmaker stuurde. Deze bleek zo’n 10 km verderop te zitten. Deze was gelukkig wel open, maar hij raakte wel wat in paniek toen hij zag dat we een rolhofffnaaf hadden en riemaandrijving. Hij dacht dat het wiel er niet uit kon en wou het in de fiets laten zitten. Nadat John een helpend handje uitstak  was het wiel eruit en konden ze aan de slag. Spaken hadden we zelf bij ons, dus het was puur het spannen waar wij vast op liepen.  Na dik een uur en veel gepruts ging het hulpje de band al op pompen, maar die moet je er zonder lucht in terug stoppen dus hij kon de lucht er weer uit laten lopen. Hierna hebben ze met zijn drieen het wiel terug geplaatst en hadden ze toch nog mijn kleine dunne vingertjes nodig om de rohloffnaaf weer vast te maken.

Doordat de actie toch wat langer had geduurd dan gedacht besloten we Immenstadt te overnachten en niet in Rettenberg. De volgende dag bleek dit een hele goede keuze. In het boekje stond een adres voor een cafe-conditorei en het was inmiddels koektijd, dus ben ik zonder overleg daarheen gereden. Gelukkig zat er een hotel om de hoek wat John voor ons heeft besproken. We zaten wel weer bij een busreis deze keer allemaal Engelsen.

59 km

Dag 22 begon erg leuk met het ontbijt. Engelsen hebben rare gewoontes, ze drinken thee, nou beter gezegd ze zuipen thee. Niet per liters, maar per gallons dus staat er bij ieder ontbijt buffet een grote warm waterketel. Nu zit hier altijd wel genoeg in, maar met een bus engelsen kunnen ze die gerust 3 keer opnieuw vullen, want ze blijven maar thee nemen. Daarna pakte er een appel voor in de bus  waarna de rest de complete fruitschaal en opmaak van het buffet leegroofde van appels en sinaasappels. Het enige wat overbleef was de ongeschilde ananas, want ook de ongeschilde kiwi’s en geschilde ananaspartjes gingen mee.

Hierna was het tijd voor ons om te vertrekken. In ons profiel zag ik dat we een hele lange zware klim gingen krijgen en Rettenberg had halverwege gelegen waardoor je nog geen eens infiets kilometers had gehad. Nu hadden we een kilometer of 2 vlak voor we weer de hoogte in gingen. Aan het eind van de klim zat het hoogste punt van de hele route. Dit lag op 990 meter bij het gehucht Haag. Hierna hadden we een lekkere afdaling in het volgende dorp moest ik nog even in de remmen, want je mocht er maar 30 en ik reed ietsiepietsie harder J. De rest van de route liep heerlijk op en af met niet super heet weer, maar gewoon een lekker temperatuurtje.

Even buiten Fussen  hadden we nog een discussie of we nog naar de koningsslotten zouden gaan of niet. Dit betekende weer wat klimmen en er reden bussen af en aan. Na rijp beraad besloten we dit niet te doen en links af te buigen naar Swangau. Waar we in hotel post alsnog een schitterend uitzicht hadden op beiden slotten. Op een gegeven moment stond ik even bij de informatie te wachten op John toen ik uit mijn ooghoek een koe zag lopen midden in het dorp, gevolgd door nog een koe en nog een en een boer op de fiets. Het was een vrij drukke doorgaande weg naar Munchen waar even gezellig een hele kudde koeien over stak naar hun stal. En zag dan maar tegen de koe dat zijn licht op rood staat en moet stoppen. Het is al duidelijk al het verkeer kon in de remmen en de kudde stak vrolijk over.

60 km

Dag 23 begin weer met een goed ontbijt. Met al die hotels is dat wel makkelijk en reuzehandig. Jekomt tenminste geen vitamientjes tekort.

Inmiddels hadden we op het internet gelezen dat er hier en daar in de komende route stukken waren afgesloten vanwege het hoge water. Na Swangau zou al vrij snel het eerste gedeelte komen. Toen we er aankwamen was het bord opzij geplaatst en bleek het fietspad goed begaanbaar te zijn. Het leek alleen net of je door Waterland fietste vanwege dat de beek wel erg hoog stond.

Ook op de onverharde delen met klimmen en afdalen kon je goed zien en voelen dat het natuurwater hier aardig wat schade had aangericht. Op een gegeven moment moesten we een riviertje over steken, waarschijnlijk in de zomer een heel lieflijk beekje, maar nu best een aardig breed riviertje. Helaas miste er een brug. Gelukkig kwamen er net 2 mountainbikers van de andere kant en die wilden graag helpen. John deed zijn eigen fiets en de 2 mannen gingen mijn fiets doen en mij er ook nog over helpen. Uiteindelijk liep ik een natte sok op en was ik verder veilig aan de overkant met van steen naar steen stappen. Na nog een paar kilometer kwamen we nog zo’n stroompje tegen. Hier lagen alleen geen stenen en dit was meer een betonneplaat, dus helaas 2 natte voeten.

Nadat we bij Ohlstadt weer op het verharde gedeelte kwamen konden we lekker door rijden en dat hebben we gedaan tot Kochel am See, zelfs hadden we een stukje weg dat eens niet tegen de rivier in liep maar stroomafwaarts de rivier volgde. In Kochwl am See gingen we op zoek naar een goedkope slaapplaats en die vonden we bij de boer. Een hele mooie boederij uit 1400 met een vriendelijke boerin. ’s Avonds hadden ze in het dorp een Beierse grillavond en daar hebben we heerlijk genoten.

69 km

Dag 24 begon met een lekker boers ontbijt voor ons aan de late kant, want de boerin moest eerst nog het vee verzorgen. Hierna begon een vreselijk slopende dag. We begonnen met een onverhard pad  door de overs van de Kochelsee. Helaas waren deze paden wat overstroomd geweest waardoor ze in heel slechte staat waren. Aan het eind kwamen we bij een schitterend klooster.

In Bad Tolz zijn we eerst langs de informatie gegaan om te vragen of het pad weer berijdbaar was tussen Bad Tolz en Marienstein. Dit bleek zo te zijn. Hierna gingen we op weg. Ik keek er al niet naar uit, want er stond ons een hele zware klim te wachten en dan ook nog onverhard en met sporen van overstromingen. Deze angst bleek gegrond te zijn en het werd een vreselijke klim met hier en daar ook nog water. Als cadeautje kregen we ook nog aan het eind een stuk verharde weg met een klim van rond de 15 tot 20%. Ik heb hem helemaal geklommen op de fiets, want ik redde het lopend ook niet zo zwaar was hij. John had zelfs moeite om lopend boven te komen. Bovenop zat een golfbaan en er liep een vreselijk slecht beklinkerd pad naar beneden vrij steil. Na ongeveer 500 meter werd het weer verhard en kronkelde we naar beneden naar Gmund. Hier kregen we na een korte pauze weer een klim van 18% voor onze kiezen en inmiddels met die bloedhitte en in de zon was het kwartje bij ons beiden meer dan op. Dus besloten we het laatste stuk onverharde steile klim niet te doen, maar de routevariant te nemen via de drukke weg naar Hausham waar we een hele mooie gasthof vonden. Het was niet te ontkennen dat de eigenaar fan van Bayern Munchen was aangezien aan elk raam een vlag hing en hij zelfs spiegelbeschermers had op zijn auto van Bayern Munchen.

55km

Dag 25 begon met een zonnetje met wat sluierbewolking, maar wel weer warm. We klommen licht naar boven langs een woeste rivier die ook weer vrij hoog stond. Hierna kwamen we bij de Schliersee die zo hoog stond dat je natte voeten op de bankjes kreeg en je de bungalow op het water alleen met een duikdiploma kon bereiken.

Na nog wat vriendelijke klimmetjes kwamen we bij een superafdaling, in 3 km ongeveer 300 tot 400 meter naar beneden. Degene die naar boven kwamen hadden het erg zwaar dat was aan hun gezichten af te lezen. We misten de afslag en doken zo het plaatsje Au in. Gelukkig konden we makkelijk weer op de route komen en daalden we af naar Bad Feilnach waar een heus dorpsfeest aan de gang was. Ieder half uur reed er een bus weg met een muziekband en kwam er een aan en dit de hele dag door. Vanwege het wer besloten we hier te overnachten, want rond een uur of twee verwachtten ze onweer e zware regen. Dit was niet overdreven en gelukkig hadden wij al een slaapplaats.