Bad Feilnbach-Munchen

Dag 26 was een rustdag en aangezien we pas na 8 uur konden ontbijten hebben we de wekker om 8 uur gezet en heerlijk uitgeslapen. Wat toen we aankwamen nog een lief beekje was, was na de harde regen een woest riviertje die vreselijk naar grond rook. Dus geslapen met het raam dicht, maar wel ontzettend lekker.
Na het ontbijt langzaam langs het beekje naar beneden gelopen naar "de weg gods". Dit was het oude testament of was het nu het oude testament verteld in beelden in 7 stappen. Bad Feilnbach is een kuroord en de lucht schijnt er erg goed te zijn. Het blijkt een plek te zijn voornamelijk voor mensen die overwerkt zijn. Nou waren wij alleen maar moe van al het geklim en we hebben de fiets dan ook niet aangeraakt.
Na een dag flink ontspannen met veel lezen en kletsen met de gastvrouw waren we weer heerlijk bijgekomen.
's avonds weer om de hoek gegeten waar ze overbakken aardbeien hadden. Aardbeien met hier overheen een soort van sabayon en dan in de oven. Mmmmmm heerlijk.

Dag 27, na een heerlijk voedzaam ontbijt en gezelligheid met de gastheer en gastvrouw zijn we weer op pad gegaan, aangezien we een stukje bergop sliepen, hadden we eerst een lekker lange afdaling terug naar de rivier waarna we langzaam richting het oosten slingerden. We zagen op een gegeven moment 4 helikopters boven ons vliegen en later bleek dat hier allemaal ministers inzaten die het rampgebied bezochten en dat was vlak bij ons. Ook het meer dat het probleem had bezorgd in Rosenheim lag in de buurt en over onze hoofden vlogen ze daarheen. Overal stonden containers waar mensen de doordrengte onbruikbare spullen konden achterlaten en dat zag er behoorlijk heftig uit.
We hadden eigenlijk een stukje de chiemsee-oeverroute willen volgen, maar dat was helaas niet mogelijk doordat de Chiemsee pas net weer zover was gezakt dat scheepvaart weer mogelijk was en het fietspad pas ook net weer zichtbaar was. We hebben dus maar verder het pad gevolgd. Tussen Siegsdorf en Traunstein waren grote stukken van het pad weg geslagen door het water van de rivier en het pad was dan ook afgesloten en niet altijd hebben we geluisterd, maar nu wel. We konden helaas een heel diep gat niet ontwijken maar gelukkig kon de fiets over een heel smal pad rijden en konden wij door het gat lopen waar gelukkig geen water in stond. Het water stroomde 5 tot 10 cm onder de brug door, dus waarschijnlijk was het pas een dag weer begaanbaar.
In Traunstein vonden we met wat moeite een hotel en 's avonds zijn we de stad in gegaan om te eten. Het eten was niet vies, maar echt zo zout. Een paar slokken van John zijn bier genomen om het zout een beetje weg te spoelen.
's avonds een hotel gereserveerd aan de konigssee zodat we niet moeilijk moesten zoeken.

Dag 28 begon met een redelijk ontbijt. Hierna had John bedacht hoe we op de route konden komen en een klim konden ontwijken. Toen we weer op de route waren heb ik hem maar gezegd dat als hij nog van dat soort ideeen had, wij dat niet meer deden, want i.p.v. die ene klim hadden we er nu 3 waaronder ook die ene klim die we wilden ontwijken.
Hierna glooiden we 20 km van Traunstein naar Teissendorf en met glooien bedoel ik niet kleine glooiinkjes, maar flinke glooiingen. Erg zwaar dus. In Teissendorf maar weer eens naar de toeristeninformatie, want we konden op het internet vinden dat we grote problemen gingen krijgen door het hoog water dat hier echt flink had huis gehouden en het bleek na advies van de vvv dat we beter de trein konden nemen naar het einde. Dat hebben we dan ook maar gedaan. Op het station de automaat opgezocht en me verbaasd. Er stond een man bij de automaat en ik weet het zeker hij was er verliefd op. Hij is er 45 minuten mee bezig geweest. Ik mocht nog net tussendoor onze kaartjes kopen, maar niet zonder hem in mijn nek hijgend. Ik wist Brechtesgarden niet meer te spellen en John pakte het boekje erbij en toen ik het gespeld had heeft hij het boekje maar voor die man zijn gezicht gehouden, want hij stond echt in mijn nek te hijgen en ik werd er vrij agressief van. Zelfs het pinnen zat hij te proberen mee te kijken. Toen ik klaar was had ik nog geen fietskaartjes, maar volgens hem werden die toch niet gecontroleerd en ik werd zo'n beetje aan de kant gegooid zodat hij weer achter het apparaat kon. Ik heb hem toen maar alleen gelaten en ben de informatie op het station gaan lezen wat weer kostenbesparende tips opleverde. De volgende dag moesten we naar Munchen en ik kwam erachter dat we met een beiersticket goedkoper uit zouden zijn. 22 euro voor de eerste persoon en daarna 4 euro per persoon die verder nog met je mee rijdt tot 4 personen.
Toen ik weer bij het apparaat mocht (hij dacht dat de trein eraan kwam en had blijkbaar niet op het apparaat gezien dat hij 15 minuten vertraging had) heb ik snel nog de fietskaartjes gekocht.
Toen de trein aan kwam mochten we op een andere plek instappen, want de fietsingang was wel heel hoog en dat gingen we niet redden.
In Freilassing overgestapt en gelukkig ging dat allemaal goed. In Brechtesgarden even snel geluncht en daarna naar de Konigssee gefiets op een onverhard pad langs een rivier en ook al was het een woeste rivier het pad was goed te rijden.
En toen kwamen we aan bij het meest mooi gelegen meer wat ik tot nu toe heb gezien. Je kunt er niet omheen rijden en wil je naar het uiteinde dan moet je met een boot. Hier kun je een klooster vinden, maar daar hadden wij even geen zin in. De befaamde echo hebben we daarmee ook maar gelaten voor wat hij is. Wel even foto's gemaakt en een bier op de afloop van de reis. Hierna gingen we op weg naar het hotel en hebben we nog even een gesprek gehad met een generaal uit het Nederlandse leger (dat hij generaal was hebben we pas later opgezocht). Hij sprak ons aan en wij vertelden over onze tocht, en hij was zeer onder de indruk. Hij bleek hier vaak te zijn met militairen die een mentale training wilden. En ze hadden het ook zwaar gehad door het hoogwater wat ze net iets van dichterbij hadden mee gemaakt dan wij. Het hotel was zo zo, maar ach een nacht overleefden we hoewel het bed echt veels te kort was.

Dag 29 bracht ons terug naar het station waar de trein na een overstap ons naar Munchen zou brengen. Gelukkig liep alles goed en kunnen John en ik inmiddels perfect met de fietsen trappen afdalen en beklimmen waar geen fietsgoot is en ook geen lift. Het nadeel was dat de trap erg druk was, maar we kwamen veilig boven.
Rond half een waren we in Munchen waar we eerst gingen lunchen bij L'osteria echt een super italiaans restaurant in Munchen, dit las is later ook op het internet. Ik zag gelukkig bij de buren aan het tafeltje een pizza en het was al duidelijk dat een pizza voor 2 personen zat was. De pizza was heerlijk waarschijnlijk ook omdat ik de topping mocht kiezen, want we gingen die dag ook nog naar iets wat John graag wou en wel het BMW museum. En jullie snappen wel dat ik met 30 graden niet mee het museum in ben geweest, maar heerlijk op een terrasje heb gezeten met mijn e-reader. Aan het eind bleek John erg blij met deze beslissing, want hij had echtparen gezien waarbij de vrouw de hele tijd gapend rondliep.
Hierna nog een lange rondrit door Munchen gemaakt door de Englisch garden (vondelpark, maar dan veel groter), de dom en nog wat andere dingen. Na het avondeten waren we rond 9 uur weer op het station met een e-reader rijker, John heeft er nu ook een. Op het station eerst de e-reader van John klaar gemaakt zodat hij ook Inferno uit kon lezen en daarna de trein opgezocht.
We reden al weg met vertraging en aan het eind bleken we een uur en 45 minuten vertraging te hebben, dit ook door een flinke omreis doordat  er een boom op de rails lag. We keken 's nachts een keer naar buiten en reden de andere kant op, heel apart.

Dag 30: Na nauwelijks te hebben geslapen was ik zo ontzettend moe en ook mijn evenwichtsorgaan was danig van slag. We hebben nog 10 km gefiets totdat ik ermee stopte en we een bed and breakfast hebben opgezocht in Oosterbeek bij een pannenkoekenrestaurant. Eerst gelunchd en daarna ging het licht zo uit dat ik in het zonnetje op het terras in een stoel in slaap viel. Gelukkig was er toen nog niemand op het terras, toen ik wakker werd waren er opeens veel meer mensen ;-) De bediening had het ook gezien en die hebben gezorgd dat we snel bij de kamer konden. Op bed nog even een powernap van 2 uurtjes gedaan waarna ik in staat was om wakker bij het diner te zitten.

Dag 31 begon met het laatste heerlijke ontbijt waarna we naar Ede-Wageningen fietsen en de trein naar huis namen. Helaas wel een extra overstap doordat de trein stuk ging.

Tot hier onze reis. Na 1300 km en ongeveer 7500 hoogtemeters zijn we weer thuis.

Hergensweiler-Bad Feilnbach

Dag 21 begint met een strakblauwe hemel voor het eerst deze vakantie. Het is bijna niet te geloven. Jassen doen we niet meer aan, lekker gelijk in de fietskleding.

In ons hotel zat ook een japanner en dat is toch een apart soort, zeker op de fiets. Hij kwam ’s avonds na ons aan en was wat wazig zeg maar niet verstrooid. Zijn kennis van andere talen dan japans was nihil. We konden nog net begrijpen dat hij in Munchen waarschijnlijk door andere japanners uit het vliegtuig is geduwd en als reddingsvest een fiets om zijn nek gevouwen had gekregen. Ook werd duidelijke dat hij 8 dagen onderweg was. Voor de rest heeft hij nog wat tegen ons aan lopen praten, maar of hij het zelf ook begreep wat hij heeft gezegd is voor ons ook onduidelijk. Het einde van zijn tocht kan zijn in Frankfurt of Frankrijk, dit blijft onduidelijk., waarschijnlijk ook voor hem.

De ochtend begon met wat afdalingen en klimmetjes, eindelijk de tweede dag echt in de bergen. Eindelijk begonnen we weer gelukkig te worden: mooi weer, bergjes aan de linker- en aan de rechterzijde.

Na een lange klim waar wij het moeilijk hadden, maar wielrenners ook niet vooruit kwamen, kregen we een heerlijke afdaling. Aan het eind van de afdaling zat een restaurant wat toevallig die dag open was doordat er een busreis langs kwam. Ze zeiden er wel bij dat ze daardoor alleen een kleine kaart hadden, want normaal hadden ze een rustdag.

Na de lunch kregen we nog een pittige klim en gingen we aan een afdaling beginnen. Na 10 meter hoorde ik een venijnige knal en voelde ik iets in mijn fiets. Het bleek dat ik een gebroken spaak had. Helaas konden we de spakenspanner niet vinden en moesten we op zoek naar een fietsenmaker. Dit bleek makkelijke gezegd dan gedaan als je midden op een berg zit.  Het volgende grote dorp was Obestaufen en hier zou een fietsenmaker zitten ware het niet dat het woensdagmiddag was en hij gesloten was. Gelukkig waren er wat nieuwsgierige en tevens behulpzame duitsers in het dorp die ons naar de volgende fietsenmaker stuurde. Deze bleek zo’n 10 km verderop te zitten. Deze was gelukkig wel open, maar hij raakte wel wat in paniek toen hij zag dat we een rolhofffnaaf hadden en riemaandrijving. Hij dacht dat het wiel er niet uit kon en wou het in de fiets laten zitten. Nadat John een helpend handje uitstak  was het wiel eruit en konden ze aan de slag. Spaken hadden we zelf bij ons, dus het was puur het spannen waar wij vast op liepen.  Na dik een uur en veel gepruts ging het hulpje de band al op pompen, maar die moet je er zonder lucht in terug stoppen dus hij kon de lucht er weer uit laten lopen. Hierna hebben ze met zijn drieen het wiel terug geplaatst en hadden ze toch nog mijn kleine dunne vingertjes nodig om de rohloffnaaf weer vast te maken.

Doordat de actie toch wat langer had geduurd dan gedacht besloten we Immenstadt te overnachten en niet in Rettenberg. De volgende dag bleek dit een hele goede keuze. In het boekje stond een adres voor een cafe-conditorei en het was inmiddels koektijd, dus ben ik zonder overleg daarheen gereden. Gelukkig zat er een hotel om de hoek wat John voor ons heeft besproken. We zaten wel weer bij een busreis deze keer allemaal Engelsen.

59 km

Dag 22 begon erg leuk met het ontbijt. Engelsen hebben rare gewoontes, ze drinken thee, nou beter gezegd ze zuipen thee. Niet per liters, maar per gallons dus staat er bij ieder ontbijt buffet een grote warm waterketel. Nu zit hier altijd wel genoeg in, maar met een bus engelsen kunnen ze die gerust 3 keer opnieuw vullen, want ze blijven maar thee nemen. Daarna pakte er een appel voor in de bus  waarna de rest de complete fruitschaal en opmaak van het buffet leegroofde van appels en sinaasappels. Het enige wat overbleef was de ongeschilde ananas, want ook de ongeschilde kiwi’s en geschilde ananaspartjes gingen mee.

Hierna was het tijd voor ons om te vertrekken. In ons profiel zag ik dat we een hele lange zware klim gingen krijgen en Rettenberg had halverwege gelegen waardoor je nog geen eens infiets kilometers had gehad. Nu hadden we een kilometer of 2 vlak voor we weer de hoogte in gingen. Aan het eind van de klim zat het hoogste punt van de hele route. Dit lag op 990 meter bij het gehucht Haag. Hierna hadden we een lekkere afdaling in het volgende dorp moest ik nog even in de remmen, want je mocht er maar 30 en ik reed ietsiepietsie harder J. De rest van de route liep heerlijk op en af met niet super heet weer, maar gewoon een lekker temperatuurtje.

Even buiten Fussen  hadden we nog een discussie of we nog naar de koningsslotten zouden gaan of niet. Dit betekende weer wat klimmen en er reden bussen af en aan. Na rijp beraad besloten we dit niet te doen en links af te buigen naar Swangau. Waar we in hotel post alsnog een schitterend uitzicht hadden op beiden slotten. Op een gegeven moment stond ik even bij de informatie te wachten op John toen ik uit mijn ooghoek een koe zag lopen midden in het dorp, gevolgd door nog een koe en nog een en een boer op de fiets. Het was een vrij drukke doorgaande weg naar Munchen waar even gezellig een hele kudde koeien over stak naar hun stal. En zag dan maar tegen de koe dat zijn licht op rood staat en moet stoppen. Het is al duidelijk al het verkeer kon in de remmen en de kudde stak vrolijk over.

60 km

Dag 23 begin weer met een goed ontbijt. Met al die hotels is dat wel makkelijk en reuzehandig. Jekomt tenminste geen vitamientjes tekort.

Inmiddels hadden we op het internet gelezen dat er hier en daar in de komende route stukken waren afgesloten vanwege het hoge water. Na Swangau zou al vrij snel het eerste gedeelte komen. Toen we er aankwamen was het bord opzij geplaatst en bleek het fietspad goed begaanbaar te zijn. Het leek alleen net of je door Waterland fietste vanwege dat de beek wel erg hoog stond.

Ook op de onverharde delen met klimmen en afdalen kon je goed zien en voelen dat het natuurwater hier aardig wat schade had aangericht. Op een gegeven moment moesten we een riviertje over steken, waarschijnlijk in de zomer een heel lieflijk beekje, maar nu best een aardig breed riviertje. Helaas miste er een brug. Gelukkig kwamen er net 2 mountainbikers van de andere kant en die wilden graag helpen. John deed zijn eigen fiets en de 2 mannen gingen mijn fiets doen en mij er ook nog over helpen. Uiteindelijk liep ik een natte sok op en was ik verder veilig aan de overkant met van steen naar steen stappen. Na nog een paar kilometer kwamen we nog zo’n stroompje tegen. Hier lagen alleen geen stenen en dit was meer een betonneplaat, dus helaas 2 natte voeten.

Nadat we bij Ohlstadt weer op het verharde gedeelte kwamen konden we lekker door rijden en dat hebben we gedaan tot Kochel am See, zelfs hadden we een stukje weg dat eens niet tegen de rivier in liep maar stroomafwaarts de rivier volgde. In Kochwl am See gingen we op zoek naar een goedkope slaapplaats en die vonden we bij de boer. Een hele mooie boederij uit 1400 met een vriendelijke boerin. ’s Avonds hadden ze in het dorp een Beierse grillavond en daar hebben we heerlijk genoten.

69 km

Dag 24 begon met een lekker boers ontbijt voor ons aan de late kant, want de boerin moest eerst nog het vee verzorgen. Hierna begon een vreselijk slopende dag. We begonnen met een onverhard pad  door de overs van de Kochelsee. Helaas waren deze paden wat overstroomd geweest waardoor ze in heel slechte staat waren. Aan het eind kwamen we bij een schitterend klooster.

In Bad Tolz zijn we eerst langs de informatie gegaan om te vragen of het pad weer berijdbaar was tussen Bad Tolz en Marienstein. Dit bleek zo te zijn. Hierna gingen we op weg. Ik keek er al niet naar uit, want er stond ons een hele zware klim te wachten en dan ook nog onverhard en met sporen van overstromingen. Deze angst bleek gegrond te zijn en het werd een vreselijke klim met hier en daar ook nog water. Als cadeautje kregen we ook nog aan het eind een stuk verharde weg met een klim van rond de 15 tot 20%. Ik heb hem helemaal geklommen op de fiets, want ik redde het lopend ook niet zo zwaar was hij. John had zelfs moeite om lopend boven te komen. Bovenop zat een golfbaan en er liep een vreselijk slecht beklinkerd pad naar beneden vrij steil. Na ongeveer 500 meter werd het weer verhard en kronkelde we naar beneden naar Gmund. Hier kregen we na een korte pauze weer een klim van 18% voor onze kiezen en inmiddels met die bloedhitte en in de zon was het kwartje bij ons beiden meer dan op. Dus besloten we het laatste stuk onverharde steile klim niet te doen, maar de routevariant te nemen via de drukke weg naar Hausham waar we een hele mooie gasthof vonden. Het was niet te ontkennen dat de eigenaar fan van Bayern Munchen was aangezien aan elk raam een vlag hing en hij zelfs spiegelbeschermers had op zijn auto van Bayern Munchen.

55km

Dag 25 begon met een zonnetje met wat sluierbewolking, maar wel weer warm. We klommen licht naar boven langs een woeste rivier die ook weer vrij hoog stond. Hierna kwamen we bij de Schliersee die zo hoog stond dat je natte voeten op de bankjes kreeg en je de bungalow op het water alleen met een duikdiploma kon bereiken.

Na nog wat vriendelijke klimmetjes kwamen we bij een superafdaling, in 3 km ongeveer 300 tot 400 meter naar beneden. Degene die naar boven kwamen hadden het erg zwaar dat was aan hun gezichten af te lezen. We misten de afslag en doken zo het plaatsje Au in. Gelukkig konden we makkelijk weer op de route komen en daalden we af naar Bad Feilnach waar een heus dorpsfeest aan de gang was. Ieder half uur reed er een bus weg met een muziekband en kwam er een aan en dit de hele dag door. Vanwege het wer besloten we hier te overnachten, want rond een uur of twee verwachtten ze onweer e zware regen. Dit was niet overdreven en gelukkig hadden wij al een slaapplaats.

Waldshut-Hergensweiler

Dag 18 begon met een eenvoudig, maar voedzaam ontbijt. Tennissen en voetballen hebben we maar achterwege gelaten, want dat waren niet de juiste spieren. Yep ons motel zat achter een tennis en voetbalhal.
De route liep vlak langs het hotel dus die was zo weer opgepakt. Hoe vaak we moesten afwijken was nog onduidelijk, maar blijkbaar dacht John dat de Rijn wel heel hoog zou staan aangezien hij een verkeerde afslag nam, waardoor we een klim naar 400 meter maakten. Gelukkig met een heerlijke afdaling vonden we de weg weer terug. Hiermee kwamen we weer terug bij de Rijn en moesten we gelijk weer uitwijken doordat de Rijn ook hier buiten zijn oevers was getreden. Er was geen afzetting, maar een man kwam aan fietsen en zei dat het water te hoog stond. Gelukkig liep er een grote weg op afstand van de Rijn. We kwamen nog langs een camping waar de caravans flink in het water stonden.
Na een poosje kwamen we door een leuk dorpje en stond er een brandweerman met een lullig stopbord in zijn handen. Aangezien we vrij hoog zaten was het duidelijk dat het niet voor het hoogwater was. Ik kwam al aan fietsen met te zeggen dat als we niet voor het hoogwater werden tegen gehouden wel voor iets anders werden tegen gehouden. Er bleek een processie in het dorp te zijn. Gezellig kletsend met de brandweerman liepen we op gepaste afstand van 50 meter achter de processie aan. Hij wou graag weten hoe het in de andere dorpen ging en gelukkig konden we hem dat vertellen. Hij was blij met het nieuws en het bleek dat ze hier in het dorp niet zo er getroffen waren door het hoge water. Hij vertelde wel dat het in Oost-Duitsland nu heel erg was en maakte duidelijk dat het 1 meter hoog stond. Dat leek toen nog overdreven, maar een dag later zagen we het nieuws  en bleek het veel erger te zijn.
We glooide vanaf nu wat meer het binnenland in richting Schaffhausen en zoals we vorig jaar in een route van  Benjaminse hadden kunnen lezen zijn de zwitserse fietsroutes vrij zwaar met flinke stijgingen en dat klopt ook. Ze lopen vaak van A naar B en dan zo recht mogelijk. Ligt er een heuveltje in de weg dan gaan we daar dwars overheen met flinke stijgingen. In schaffhausen komen we bij de grote waterval in de Rijn, heel indrukwekkend en heel erg druk met toeristen overal vandaan.
Deze dag bestond voornamelijk uit wel een stuk of 10 keer de grens overgaan van Duitsland naar Zwitserland, maar grenscontrole ho maar, geen enkele keer.
Hierna gaat het lekker vlak tot licht stijgend verder naar Stein am Rhein. Wij stoppen in Gaisingen bij een kleine imbiss met terrasje. Ik zit er doorheen en stuur John erop uit om een hotel te zoeken, omdat Gaisingen nog in Duitsland ligt en het een kilometer verder weer Zwitserland is en Zwitserland erg duur is met alles. Helaas blijkt het 1 km flink klimmen te zijn, maar met vereende krachten komen we boven en hebben we een leuk hotel waar we heerlijk hebben geslapen.
57 km, 386 hoogtemeters, 16.8 graden

Dag 19 zou een mooie dag worden, maar naarmate de dag vorderde werd het toch vrij koud. De dag begon met een heerlijke afdaling, want ja ons hotel lag natuurlijk op die berg. Daarna volgde we de Rijn tot Stein am Rhein. Een erg mooi plaatsje met op alle gebouwen hele mooie tekeningen. Tot nu bleven we aan de noordkant van de Rijn en hier namen we de brug naar de andere kant van de Rijn. Hier verlaten we de Rijn en krijgen we bezoek van de Bodensee.De route volgt licht glooiend de Bodensee langs een spoorlijn tot Konstanz. Hier moeten we ergens een pond nemen naar Meerbush wat aan de andere kant van de Bodensee ligt. Om bij de pond te komen, blijven en blijven we maar stijgen. John en ik vragen we ons al af of de pond afgeschoten wordt in de Bodensee vanaf grote hoogte. Gelukkig na enkele kilometer stijgen krijgen we eindelijk een flinke daling richting de pond. Hier hebben we eerst even gelunchd, want mijn maag doet het beter op een boot als hij vol is.
Na de lunch blijkt het nog meer afgekoeld en op de pond is het echt ijs en ijs koud en de wind waait goed op de pond, dus we komen verkleumd aan de andere kant aan. Gelukkig mogen we wel als eerste de pond af. Dan hebben we nog het idee dat we ons wel weer warm fietsen. Meerbush is een erg mooi plaatsje en de toeristen tieren er welig. We fietsen maar gewoon verder.
Na een kilometer of 5 komen we doort het volgende stadje, Hagnau en John besluit af te slaan richting een hotel. Na enig speurwerk vinden we een hotel die nog kamers heeft. Mooi hotel en niet al te duur met een zeer overvloedig ontbijt.
's avonds eten we in een verderop gelegen restaurantje waar het heel gezellig druk is. De kok is de attractie met een grote koksmuts en een grote snor. Na het eten gaan we snel naar bed, want we zijn beiden doodmoe.
58 km, 146 hoogtemeters, 14.1 graden

Dag 20 bracht ons mooi weer, alhoewel het 's morgens nog wat koud was, dus de jasjes gingen nog wel even aan. We hebben de Bodenseeroute gevolgd tot Lindau. Dit was voor duitse begrippen een heel stuk, want die fietsen gemiddeld rond de 40 km per dag.
Aan de Bodensee is het leuk fietsen. Heel licht glooiend en af en toe gaat het door leuke dorpjes. In Lindau begint de Bodensee-Konigsee route en daar hebben we erg veel zin in, want inmiddels roepen de bergen heel hard. We hebben de eerste topjes al gezien, maar die gaan wij niet nemen, pff iets te hoog.
Nadat we in Lindau gelunchd hebben gaan we op weg op onze nieuwe route en deze brengt ons door lieflijke alpenweide naar Hergensweiler. We hebben 10 kilometer aan de nieuwe route gesnuffeld en dat beviel.
Wij zijn benieuwd wat ons verder zal brengen. Of we de hele route kunnen fietsen is nog onduidelijk, want bij Rosenheim staat het water erg hoog, maar voorlopig kunnen we nog een tijdje door fietsen.
54 km, 219 hoogtemeters, 20.6 graden

Laufenburg-Waldshut

Vandaag dag 17 en die begon met weer gewekt worden om 7 uur met de kerkklokken. Waarom zo vroeg? Geen idee, maar waarschijnlijk om iedereen op tijd aan het ontbijt te krijgen ;-) Ook hoorden we de regengoot nog vrolijk stromen en dus was het nog steeds niet droog. Uit het raam zagen we hele bomen met de Rijn worden meegevoerd en andere troep.
Mmmmm wat zullen we vandaag eens doen, eerst maar eens heerlijk ontbijten en daarna knoopjes doorhakken. De eerste knoop was dat we naar het station gingen fietsen en daar de trein naar Waldshut gingen nemen. Toen we op het station stonden begon het echt te stortregenen, dus geen spijt van deze keuze. Uit de trein zag ik dat het fietspad daar overstroomd was, dus dit was een goeie keuze.

Tweede knoop kwam in Waldshut. Deze was moeilijker John vond dat we door konden rijden. Mijn gevoel zei van niet van wegen overstromingsgevaar en ik had al op het internet gelezen dat er een dode was gevallen die per ongeluk een rivier in was gefietst bij een ondergelopen pad. Ik ben naar de VVV gelopen om te vragen of hun wisten hoe het met de fietspaden gesteld was. En het bleek dat bij Waldshut de wegen ware afgesloten langs de Rijn en dat we fietspaden moesten nemen die meer van de Rijn af gingen. Ook maar even gevraagd voor een hotel en dat was er en ze hadden ook nog plaats. Nog maar niet gereserveerd en eerst even met John overlegd. John had inmiddels iemand gesproken die kon melden dat ook op andere plekken  grote delen van fietspaden waren afgesloten. Het besluit om hier te blijven was dan ook snel genomen. Het hotel was niet geopend tussen 12 en 4 uur, dus we moesten ons 4 uur bezig houden. Dit hebben we gedaan in een ijssalon, restaurant en konditorei, want inmiddels stortregende het weer.
We kregen ook erg veel kijkers voor de fietsen en we hebben weer iedereen even alle snufjes er aan laten zien. Zo zie je een fiets van de vakantiefietser trekt ook in het buitenland veel bekijks.
Toen we naar het hotel fietsten moesten we anders rijden, want aan de kant van de Rijn was heel veel overstroomd.